یه نصیحت دوستانه کوچولو :
تا اونجایی که من دیدم همه فک میکنن بدبخت ترین آدم دنیا خودشون هستن(البته معمولا)...اینو مطمئن باشین هر کسی به نوبه خودش مشکلات و دردهایی تو زندگیش داره که فقط خودش میتونه اونطور که باید خودشو درک کنه ...
و اینکه خودتونو دست کم نگیرین(منظورم این نیست که مغرور بشین) خودتونو با خودتون مقایسه کنین نه با افراد بالاتر و نه با افراد پایین تر از خودتون...چون هرکسی از یه نظری تکه بین بقیه.
و
اینقد تو دنیای مجازی چرخ نزنین یه ذره هم دل بدین به دنیای واقعی و ببینین اون بیرون چی میگذره....اینو واسه اونایی گفتم که زود گول میخورن و چشم بسته عاشق میشن به قول خودشون!! عشق و ازدواج به همین سادگیا نیست بخدا..شما فقط به همون یه هفته و یه ماه اول زندگی نگاه میکنین به اون سی چهل سال بعدی هم فکر کردین؟؟!!!
که معمولا این عشق نیست و کمبود محبته....همه ما یه سر سوزن هم که باشه این کمبود رو داریم چون امکان نداره هیچ پدر و مادری بطور صددرصد بچشون رو درک کنن دلیلش هم واضحه که اونا تو یه جو متفاوت بزرگ شدن..ولی نباید این کمبود رو تو هر سنی و با هر کس یا هر چیز بی لیاقتی پر کرد.اوکی؟؟؟ :)
آره میدونم زیادحرفای گنده گنده زدم(هرچند حرف برای گفتن زیاده ولی سرتونو درد نمیارم) فقط می خواستم اگه تونسته باشم یه کمکی کرده باشم.
